تأثیر رفتاردرمانی شناختی بر نشانه های افسردگی و اضطراب بیماران دچار سکته قلبی

مقدمه: اضطراب و افسردگی از عوامل زمینه ساز و پی­آیند بیماری سکته قلبی می باشد. برطرف شدن افسردگی و اضطراب این بیماران گام مهمی به منظور کاهش سکته مجدد و ارتقای کیفیت زندگی می باشد هدف: تعیین تاثیر رفتاردرمانی شناختی بر اضطراب و افسردگی بیماران دچار سکته قلبی روش: این مطالعه تجربی، شامل 30 بیمار بستری در بخش سی سی یو بود که به روش تصادفی به دو گروه 15 نفری شاهد و آزمون تقسیم شدند. گروه آزمون ده جلسه مداخله رفتاردرمانی شناختی به صورت انفرادی دریافت کردند و گروه شاهد تحت مداخله ای قرار نگرفت. برای هر دو گروه قبل و بعد از مداخله، پرسشنامه نشانه های اختلال روانی scl-90  که افسردگی و اضطراب را نیز می سنجد، تکمیل شد. تجزیه و تحلیل داده ها توسط آزمون های مجذورکای، مان ویتنی، تی مستقل و تی زوج انجام شد. یافته ها: میانگین سنی افراد شرکت کننده در این مطالعه 73/6±69/55 سال بود که 60% آنان را زنان تشکیل دادند. در مقایسه میانگین نمره افسردگی و اضطراب بین دو گروه قبل از درمان تفاوت دیده نشد؛ اما طبق آزمون آماری تی میانگین نمره افسردگی پس از مداخله در گروه شاهد (38/0±2/1) بیشتر از گروه درمان (33/0±7/0) بود (003/0p<). همچنین میانگین نمره اضطراب در گروه شاهد پس از مداخله (0.27±1.09) افزایش معنی داری نسبت به گروه آزمون (0.27±0.63) داشته است (001/0p<). گروه دریافت کننده رفتاردرمانی شناختی نشانه های اضطراب و افسردگی کمتری داشتند. نتیجه گیری: مداخلات رفتاردرمانی شناختی به صورت انفرادی بر اضطراب و افسردگی بیماران سکته قلبی موثر است.